Herkesin İnönü’deki son golleri atma çabasında olduğundan mıdır bilinmez ama Beşiktaş, bu maçta ‘bir şeyi’ değil, birkaç güzel şeyi birlikte uyguladı; coşku, pres ve bol boş şut… Özellikle de Necip’in orta sahanın önünde karşıladığı ve bir diğer orta saha Veli’nin önüne düşürdüğü top, sonrasında muhteşem bir şutla gelen gol… Tipik bir İngiliz takımı golüydü, bilhassa Sir Alex’in United’ından bir perdeydi sanki.
Aslında Veli Kavlak, Rapid Wien günlerinde sıklıkla uzaktan goller atan bir oyuncuydu. Bazı oyuncular mevkisel değişim yaşayınca, garip bir şekilde var olan özelliğini unutuyor. Nitekim Kayserispor’da gün aşırı uzaktan gol atan Mehmet Topuz’un, Fenerbahçe’ye geldikten sonra o özelliğini cebinden düşürmesi gibi…
Köprülü Mustafa Paşa
Beşiktaş’ın bu maçta son haftalara nispeten daha yakın, daha efektif ve daha komple bir görüntü vermesinde, takımın -tıpkı sezonun ilk yarısında olduğu gibi- coşkulu, baskıya dayalı oynaması büyük etkendi. Ancak bir de Mustafa Pektemek gerçeği var… En uçtaki oyuncu olmasına rağmen, hemen her gol pozisyonunun başlangıcındaki isim. Geriye geliyor, pas dağıtıyor, gol attırıyor, asist öncesindeki pası veriyor… Kısacası Beşiktaş’ta orta saha – hücum arasında bir köprü vazifesi görüyor Mustafa, her geçen gün daha fazla umut saçıyor.
Sivok – Escude, iyiymiş…
“Form geçici, klas kalıcıdır” diye bir laf vardır; piyasada dolanan en gerçekçi bir futbol savıdır bu. Özellikle de savunma oyuncuları için geçerlidir. Escude, artık çabukluğunu kaybetmiş bir oyuncu olabilir ancak “zekâ” her şeyden hızlıdır. Takım bir bütün şekilde oynamaya başlayınca, stoperler rakip hücumcularla yalnız yakalanmayınca; Sivok ve Escude tandeminin sadece taktik savunma zekâsı, oralardan kuş uçmamasına neden oluyor. Güzel bir ikili yakalandı, ama biraz geç fark edildi sanki?
Sonuç olarak Beşiktaş, oldukça lezzetli ve en önemlisi de birçok anlamda “Beşiktaş gibi” bir oyun sergilediği maçta, yıllardır cefasını çektiği stadının kapısını adına yakışacak şekilde kapatmıştır…