aksam.com.tr
Belgin Özdemir
Terk edilmeyle karşı karşıya olan iki nefes var 2020 yapımı "The Human Voice" (İnsan Sesi) filminde... Esprili, alaycı, göz kamaştırıcı ve incelikle dokunmuş bu Pedro Almodóvar filmi için mutlaka 30 dakikanızı ayırmalısınız!
Her kadında masumluğunun ardında, kendi içindeki dişiliğin bilinçsiz karanlığı saklıdır... Bir kadın, valizlerini kapı önüne koyup gitmiş sevdiği adamı bekliyor. Ve son kez, veda telefonu açan adamla konuşuyor. Konuyu basit mi buldunuz? Hayır, hiç değil. İnsan gibi! Yeterince karmaşık, yeterince zayıf ve yeterince güçlü. Üstelik Almodóvar melankolik olan her şeyi komedi ile öyle güzel birleştiriyor ki...
Sevgilisiyle yaptığı konuşma boyunca kadından, önce istikrarlı ve alaycı, sonrasında parçalanmış ve çaresiz cümleler geliyor. Coşku ve renklerin dans ettiği sahnede sürükleniyoruz. Zekice vurgulanan cümlelerle, Pedro Almodóvar'ın şatafatlı renkleri ve geçmişi baltalayan hamlesiyle kontrolü yitiriyoruz.
Melankoli ile beslenen bir zihin her şeyi yapabilir ve her şeyi yakabilir! Tek perdelik oyun, tek bir oda ve bir telefon ile tek bir insan. Bir ses. İnsan sesi. İhtiyacımız olan yegane şey... Yalan da olsa sözün ve sesin tesellisine sarılmak isteyişimiz hiç geçmiyor.
Jean Cocteau şöyle diyor: Birbirimizi gördük. Aklımızı kaybedebilir, sözlerimizi unutabilir, sevdiğimiz kişileri öperek, onlara sarılarak ikna edebilirdik. Bir bakış her şeyi değiştirebilirdi. Ama bu kamerayla her şey bitti! Bitti...