HİKMET EHLİ ZATLARIN HAYATLARI (21.06.2016)

Ebû’l-Hasan eş-Şâzelî(ks)

On ikinci yüzyılda Kuzey Afrika'da yetişen büyük velîlerdendir. Kendisi aynı zamanda Şâzeliyye adı verilen tasavvuf yolunun da kurucusudur. İsmi Ali bin Abdullah bin Abdülcebbâr, künyesi, Ebü'l-Hasan, lakabı Nûreddîn'dir. Hazret-i Hasan'ın(ra) soyundan olup şeriftir. 1196 senesinde Tunus'un Şâzile kasabasında doğduğu için Şâzelî ismiyle meşhûr olmuştur. 1256 senesinde Hacc yolculuğu sırasında Hamisre'de vefât etmiştir. Kabri Hamisre mevkiindeki Ayzâb sahrâsındadır.
Küçük yaştan îtibâren doğduğu kasabada ilim öğrenmeye başlayan Ebü'l-Hasan-ı Şâzelî önceleri kimyâ ilminde uzun çalışmalar ve araştırmalarda bulunmuştur. Bu ilimde iyi yetişmesi için Cenâb-ı Hakk'a yalvararak duâ etmiştir. Bu esnâda aldığı mânevî bir işâretle tasavvuf yoluna yönelmiştir. Din ilimlerinin hepsinde mütehassıs ve derin bir âlim olmuştur. Tefsîr, hadîs, fıkıh, usûl, nahiv, sarf, lügat ilimleri yanında, zamânın fen ilimlerinde de ilerlemiştir. 
Arabistan'daki Hicaz halkı gibi buğday tenli ve uzunca boylu olan Ebü'l-Hasan-ı Şâzelî Hazretleri, konuşmalarındaki fesâhat ve tatlılık, açıklık ve vecizlik ile Hicazlı olmamasına rağmen Hicazlı zannedilirdi. 
Müslümanlar arasında çokça okunan “Salât-ı Meşişiyye”nin müellifi Abdüsselâm ibn-i Meşîş Hazretleri’nin hizmetinde ve sohbetinde bulunarak velîlik derecesine kavuşmuştur