Hasta, dünyanın en acı biberlerinden birini yemişti. 34 yaşındaki hastanın bir yarışmada yemeye karar verdiği "Carolina Reaper" adlı biber, jalapeno biberinden 275 kat daha acı...
Neyse ki, beyindeki damarların daralması sonucu yaşadıklarının hepsinin tedavisi vardı. Hasta tamamen iyileşti.
Bu, biraz aşırı bir örnek olabilir, ancak milyonlarca, belki de milyarlarca insan, dilde bir yanma hissi yaratan, çaresizce içeceğe uzanmamıza yol açan ve midemizi alt üst eden veya daha da beterine yol açan acı yemekleri düzenli olarak oturup, yiyoruz.
NEDEN?
Binlerce yıldır devam eden bir aşk ilişkisi bu ve giderek büyüyor. 2007-2018 arasında dünyadaki yeşil acı biber üretimi 27 milyon tondan 37 milyon tona yükseldi.
EVRİMSEL İÇGÜDÜ
Pazar analiz şirketi IndexBox'un verilerine göre her birimiz son bir yılda yaklaşık 5 kilo acı biber yedik.
Bazı ülkelerin acıya düşkünlüğü çok daha büyük. Türkiye'de günde ortalama 86,5 gram biber tüketiliyor. Türkiye bu alanda, acı yiyecekleriyle meşhur Meksika'nın (günde 50,95 gram) açık ara önünde dünya lideri.
Peki, acıyı neden bu kadar çok seviyoruz?
Macera arayan psikolojimiz ve evrimsel içgüdülerimize karşı mücadelemizle ilgili karmaşık bir hikaye bu.
DOĞANIN SIRRI
Acı biberlerin, kapsaisini, acıdan sorumlu maddeyi geliştirdikleri evrim süreci bile hala tartışmalı.
Uzmanlar, bitkilerin zamanla acı olduğunu ve memeliler ile böceklerin kendilerini yemesini önlemek için acı tadı ortaya çıkarttıklarını biliyor.
Ancak bu acı tat kuşları korkutmuyor.
Arizona Üniversitesi'nden araştırmacılar, bunun neden acı biber bitkilerinin çok işine yaradığını keşfetti.
Memelilerin sindirim sistemi, biber tohumların parçalıyor ve filizlenmelerini önlüyor.
Ancak, kuşlarda durum bu değil. Tohumlar sindirim sistemlerinden zarar görmeden geçiyor ve dışkıyla, fililenmeye hazır halde etrafa dağılıyorlar.
Peki, biber bitkileri acıyı memelileri kendilerini yemekten caydırmak için geliştirdiyse, neden insanlarda işe yaramıyor?