Ne oldu da insanları güldürmeliyim dediniz ve kendinizi sahnelere attınız?
Aslında bu biraz karakteristik bir şey. Kendi sosyal hayatımda da üzerine gülmeyeceğimiz şeylerden konuşurken sıkılıyorum. Eşimin ailesiyle ilk tanışmaya gittiğimde de normalde çok gergin bir ortam olması gerekiyorken eve girdikten 20 dakika sonra “düğünde nasıl halay çekeriz” şeklinde kendimizi bulduk. Yerel bir yarışmaya öylesine katılmıştım, benden başka da katılan olmayınca mecburen beni birinci seçtiler. Akabinde videosunu sosyal medya hesabımda paylaştım. Herkes sorunca cevap vermek için bir gösteri yaptım. Bir daha bir daha derken şimdi programlı yapıyorum.
Hikâyeleriniz genelde fakirlik üzerine. Ne dersiniz bu gösterilerden köşeyi döner misiniz?
Stand-up’ı bıraksam döneceğim de, bırakamıyorum. Hiç stand- up yapmasaymışım şimdi bir arabam olmuştu. Bu işi para için yapmıyorum. Zaten ben bir tekstil firmasında müşteri temsilcisi olarak çalışıyorum. Fakirlikle ilgili hikâyeler anlatırken bazıları böyle acımdan ölüyorum falan sanıyor. O kadar da değil, fakiriz maddi yönden ama izleyicilerle kurduğum duygusal bağa güvenerek köşeyi döndüğüme inanıyorum.
BORÇ ALABİLECEĞİM İZLEYİCİM VAR
Konularınızı nasıl seçiyorsunuz?
Kendime ait olan ne varsa onu anlatıyorum. İnsanlar gösterimi izlerlerken kendilerini değil beni görüyorlar. Bir arkadaş bir arkadaştır. Borç isteyebileceğim kadar yakınlaştığım izleyiciler var. Böyle böyle geçiniyoruz. (gülüyor)
İnsanları güldürmek zor olmuyor mu?
Hepimizin gülmek için ana kıstası güleceğimiz kişiye karşı bakış açımızdır diye düşünüyorum. Sevmediğiniz kişiye gülemezsiniz, tabii sadece yere düşen insanlara gülen birisi değilseniz. Arada bir bağ olmalı, gülmek için tanımalı ve hayatına en azından zihnen ortak olmalısınız.
Siz insanları güldürüyorsunuz da sizi acaba en çok hangi komedyen güldürüyor?
Tek kişilik performans anlamında Tabii ki Cem Yılmaz ve Ferhan Şensoy. Ayrıca ilk ikisi kadar elbette popüler olmayan Cihan Talay, Onur Gökçek ve Ali Rıza Tanyeli’ye çok gülüyorum.
Sizi bir komedi filminde görebilir miyiz?
Herkesin bir sineması vardır kafasında. Avatar’a bile “ya şöyle değil de böyle mi bitseydi acaba?” diyen arkadaşlarım var. Benim de kafamda bazı fikirler var elbette fakat herkesin birbirini tokatladığı bir film yapmaktansa bunun için beklemeyi tercih ederim. Çünkü sinema bambaşka bir olay. Öyle tek kişi sahneye çıkıp hikâye anlatmaya benzemiyor.
DUYGUSAL BİR İNSANIM
Bu işle ilgili geleceğe dair planlarınız neler?
Açıkçası hobi olarak başladım ve hâlâ da hobi olarak devam ediyorum. Bu işten para kazanmak, lüks bir hayata geçmek gibi ideallerin yerine her gösteri sonrası insanlarla fotoğraf çekilip onlarla sohbet etmek yaptığım işi bir adım daha ileri götürdüğümü hissettiriyor. Zaten ölüp gideceğimiz bir hayatta idealler uğruna boğulmak istemiyorum.
Akatlar’daki en son gösterinizde şehir dışından gelen izleyicileriniz vardı. Nasıl bir duyguydu sizin için?
Kendimi otogarda gibi hissettim. Israrla sordum üstüne üstelik. ‘Yok sana geldik’ dediler. Gözlerim doldu, zaten duygusal bir insanım. Ben eskiden çıktığım sahnelere durduk yere evden çıkıp giderdim. İnsanların beni izlemeye gelirken nerelerden geçtiğini, nasıl yol katettiklerini ve neler hissettiklerini anlamaya çalışırdım. Bu bana yaptığım işi daha da ciddiyetle yapmam gerektiğini hatırlatıyor.