Çalışmalarında arada kalma, sıkışma, kapana kısılma gibi tekinsiz durumları resmeden Akgün “Neredeyse” sergisinde, devasa, göz kamaştırıcı ama ucuz nesnelerin çevrelediği kadınlara odaklanıyor. Gerçek hayatta eğlence ve kutlama ambiyansının sembolleri olarak karşımıza çıkan parlak nesneler Akgün’ün resimlerinde tehditkâr varoluşlarıyla kadınları kıskaca alarak kaotik ve belirsiz durumlar yaratıyor. İronik ve aldatıcı bir gerçeklik içinde sürreel görseller yaratan Akgün kendilerine tanımlanan alanda yaşamanın zoraki kabullenişinden “neredeyse” çıkıp kurtulacak kadınların hikayelerini resmediyor. Biçimsel olarak geleneksel resmin temel yönelimlerini kullanan Akgün formlarını bazen karanlık, soyut bir mekânın boşluğuna asarken, bazen de çok katmanlı, geçirgen atmosferlerin içinde kompoze ediyor. Akgün bir anlamda geleneğin bilindik alfabesiyle bugünün esnek ve çok dilli yapısını sentezleyerek kendi dilini yaratıyor.